Η Ελλάδα κατέχει εξαίρετη θέση ανάμεσα στις χώρες με τα πιο παράξενα, μυστικιστικά ή ανατριχιαστικά μέρη. Σπίτια, τοποθεσίες, περιοχές ακόμη και χωριά της χώρας μας φημίζονται για το πέπλο μυστηρίου που τα καλύπτει και κάνει τους επισκέπτες να ριγούν.
Σπιναλόγκα
Το 1903, αφού είχαν φύγει και οι τελευταίοι κάτοικοι, το νησί μετατράπηκε σε Λεπροκομείο, προκειμένου να απομονώσουν όσους έπασχαν από τη Νόσο Χάνσεν. Καθώς δεν είχε βρεθεί το φάρμακο για τη λέπρα και η νόσος είχε πανικοβάλει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Στις 30 Μαΐου του 1903 υπογράφηκε η απόφαση για να μετατραπεί η Σπιναλόγκα σε νησί των λεπρών. Μεταφέρθηκαν από διάφορα μέρη της Κρήτης 250 ασθενείς. Αργότερα μετατράπηκε σε Διεθνές Λεπροκομείο αφού δέχτηκε αρρώστους και από άλλες χώρες της Ευρώπης.
Στις μέρες μας πολλές από τις εγκαταστάσεις του Λεπροκομείου δεν υπάρχουν. Φημολογείται όμως πως κάποιοι από τους επισκέπτες του νησιού έχουν ακούσει φωνές ανθρώπων που υποφέρουν. Ενώ μπαίνοντας στα απομεινάρια των σπιτιών των λεπρών ένιωθαν την παρουσία τους.
Φραγκοκάστελλο – Δροσουλίτες
Πολλές φορές έχουν θεαθεί ανθρωπόμορφες σκιές, μαυροντυμένες, να περπατάνε ή να καλπάζουν πάνω σε άλογα, κρατώντας όπλα, από την Εκκλησία του Αγίου Χαράλαμπου προς το Φραγκοκάστελο και να χάνονται στη θάλασσα.
Οι μορφές εμφανίζονται τις τελευταίες μέρες του Μαΐου και τις πρώτες του Ιουνίου, τις πρώτες πρωινές ώρες. Περπατούν ο ένας πίσω από τον άλλο για περίπου 10 λεπτά, όταν επικρατεί άπνοια και υψηλή υγρασία.
Οι «Δροσουλίτες», λέγεται πως είναι τα φαντάσματα των νεκρών πολεμιστών του Χατζημιχάλη Νταλιάνη, που σκοτώθηκαν κατά την υπεράσπιση του Φρουρίου στις 17 Μαΐου 1828.
Σύμφωνα με το θρύλο, τα σώματα των Ελλήνων πολεμιστών έμειναν άταφα. Ώσπου ένας δυνατός άνεμος μετέφερε άμμο από την παραλία της Ορθής Άμμου και κάλυψε τα σώματα τους. Αν και χιλιάδες κόσμου έχει δει το φαινόμενο, δεν έχει καταγραφεί ποτέ, αφού εκείνες τις ώρες το φως είναι ελάχιστο.
Οικισμός Κάλλιο
Ένα χωριό του νομού Φωκίδας του δήμου Λιδωρικίου. Το χωριό βρισκόταν αρχικά στον χώρο, στον οποίο δημιουργήθηκε το 1980 η τεχνητή λίμνη που προέκυψε από τη κατασκευή του φράγματος του Μόρνου.
Για τον λόγο αυτό το χωριό μεταφέρθηκε σε άλλη θέση, πάνω από τις όχθες της λίμνης. Ενώ ο παλιός οικισμός καλύφθηκε από τα νερά της λίμνης.
Ωστόσο, μια απόκοσμη σκηνή διαδραματίζεται κάθε φορά που η στάθμη της λίμνης κατεβαίνει λόγω ξηρασίας, αποκαλύπτοντας αργά μέρος του παλιού χωριού.
Βράχος Κουνόπετρας
Αυτός ο βράχος βρίσκεται στην νότια ακτή του Ληξουρίου. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο βράχο μέσα στη θάλασσα, ο οποίος ανεξήγητα κουνιόταν μπρος-πίσω με την παλίρροια, χωρίς να πέφτει.
Όταν οι Βρετανοί ήταν στο νησί, έδεσαν αλυσίδες στο βράχο, και προσπάθησαν να τον σύρουν στη θάλασσα, αλλά χωρίς επιτυχία. Δυστυχώς, ο βράχος σταθεροποιήθηκε όταν άλλαξε η μορφολογία του εδάφους, λίγο μετά το σεισμό του 1953.
Δρακόσπιτα
Μεγαλιθικά κτίσματα στην Εύβοια, αβέβαιης χρονολόγησης και αγνώστων χτιστών. Βρίσκονται κοντά στους Στύρους, στην Κάρυστο, και στην κορυφή της Όχης.
Τα δρακόσπιτα είναι οικοδομημένα από τετραγωνικούς μακρόστενους και σχετικά λεπτούς λίθους, οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί ο ένας πάνω στον άλλο χωρίς άλλα συνδετικά υλικά. Συγκρατούνται μόνο με το βάρος τους, ενώ τα κενά συμπληρώνονται με άλλους μικρότερους λίθους.
Τα περισσότερα δρακόσπιτα διατηρούνται ακόμα και σήμερα σε άριστη κατάσταση, όπου κυριαρχεί η γκρίζα πέτρα της περιοχής και όπου απουσιάζει κάθε άλλο οικοδομικό υλικό.
Ο καθηγητής Ν. Μουτσόπουλος, βρήκε, σε μια υπόγεια κατασκευή δίπλα σε δρακόσπιτο, οστά ζώων, θραύσματα αγγείων και κατάλοιπα θυσιών. Μέχρι και σήμερα, παραμένει μυστήριο ποιοι έχτισαν αυτές τις κατοικίες και για ποιο λόγο.
Ναός Αγίας Θεοδώρας
Ένα από τα πιο παράξενα εκκλησάκια στην Ελλάδα, το οποίο βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα έξω από τη Μεγαλόπολη της Αρκαδίας.
Στη σκεπή του έχουν φυτρώσει 17 μεγάλα δέντρα, των οποίων οι ρίζες δεν φαίνονται πουθενά. Προσδίδουν στο μικρό ναό ένα δυσανάλογα μεγάλο για το μέγεθός του βάρος, που λέγεται πως αποτελεί αίνιγμα για τους ειδικούς.
Ο βυζαντινός ναός, χτισμένος τον 12ο αιώνα, μοιάζει ετοιμόρροπος. Κι όμως κατορθώνει να αντιστέκεται ακόμη και στα δυνατά ρέματα νερού που περνούν τον χειμώνα. Ενώ κάτω από το εκκλησάκι αναβλύζει δροσερό, πόσιμο νερό.
Σύμφωνα με την παράδοση, τα τελευταία λόγια της Αγίας Θεοδώρας, η οποία εκτελέστηκε ήταν: «το σώμα μου να γίνει εκκλησιά, τα μαλλιά μου δένδρα και το αίμα μου ποτάμι».
Χωριό Ανάβατος
Στα δυτικά της Χίου υπάρχει το καστροχώρι του Ανάβατου. Χτισμένο σε έναν απότομο λόφο με απόκρημνες πλαγιές, είναι προσβάσιμο από ένα μόνο σημείο. Εξαιτίας της φυσικής προστασίας του, είναι πιθανό το χωριό να κτίστηκε για τον έλεγχο της δυτικής ακτής κατά την περίοδο των πειρατικών επιδρομών.
Το χωριό εγκαταλείφθηκε ξαφνικά για άγνωστους λόγους. Η συνολική καλοδιατηρημένη μορφή του όμως δίνει μια μοναδική εικόνα μιας πόλης-φάντασμα περιτριγυρισμένης από ένα άγριο και τραχύ φυσικό περιβάλλον.
Σπίτι στη Bασιλίσσης Όλγας 263
Το συγκεκριμένο σπίτι της Θεσσαλονίκης, λέγεται πως παλιά ήταν αρχοντικό κάποιου Εβραίου. Ενώ σήμερα δεν κατοικείται αφού είναι ετοιμόρροπο και ο γύρω χώρος έχει μετατραπεί σε αποθήκη οικοδομικών υλικών.
Πολλά έχουν ειπωθεί για το κτίσμα, όπως όσοι έχουν μείνει εκεί νύχτα ακούν φοβερούς θορύβους από φαντάσματα που κυκλοφορούν στα δωμάτια. Με αποτέλεσμα να τρέπονται σε φυγή, ή πως συνοδεύει κατάρα και όποιος μένει εκεί κινδυνεύει να τρελαθεί, ενώ όποιος προσπαθήσει να το γκρεμίσει κινδυνεύει να πεθάνει.
Το γεγονός ότι στο παρελθόν το πήραν δύο εργολάβοι για να το κατεδαφίσουν, και την ημέρα που πέρασε στην ιδιοκτησία τους, ο ένας πέθανε από την καρδιά του και ο άλλος σκοτώθηκε σε τροχαίο ταξιδεύοντας στην Αθήνα, φούντωσαν τις φήμες.
Αρκετοί είναι αυτοί που αποφεύγουν ακόμη και να περνούν τη νύχτα έξω από το κτίριο ή αλλάζουν και πεζοδρόμιο με το φόβο πως ίσως κάτι κακό θα τους συμβεί εάν δεν υπακούσουν στους νόμους των «πνευμάτων».
Δρακοντόσχισμα
Ένας τεράστιος απόκρημνος βράχος στη Σκόπελο, ο οποίος μοιάζει να έχει κοπεί από ανθρώπινο χέρι. Η πρόσβαση στην ακτή είναι δυνατή μόνο από τη θάλασσα, οπότε όσοι δε διαθέτουν σκάφος, θαυμάζουν το τοπίο από ψηλά.
Είναι άγνωστο πως σχηματίστηκε έτσι αυτός ο βράχος, ωστόσο ο θρύλος λέει ότι πριν 800 χρόνια εμφανίστηκε ένας δράκος στη Σκόπελο που σκότωνε και έτρωγε όλους τους κατοίκους της.
Κανείς δεν μπορούσε να μείνει στο νησί και από τα γειτονικά νησιά έστελναν τους καταδικασμένους σε θάνατο να τους φάει το θεριό. Αυτό κράτησε για περίπου 400 χρόνια, ώσπου ο Άγιος Ρηγίνος αποφάσισε να το εξολοθρεύσει. Μπαρκάρισε λοιπόν σα ναύτης σε ένα από τα πλοία που πήγαιναν τους καταδίκους στο νησί και κυνήγησε το δράκο μέχρι τη θέση μεταξύ Σταφύλου και Αμάραντου.
Τότε ο δράκος πήδηξε στη θάλασσα, αφού δεν είχε τρόπο διαφυγής, κι ο βράχος από εκεί που πήδηξε σκίστηκε. Γι αυτό η περιοχή ονομάστηκε Δρακοντόσχισμα.
Ανηφόρα Πεντέλης
Η Πεντέλη είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στον ελλαδικό χώρο. Εδώ και δεκαετίες οι κάτοικοι της περιοχής αναφέρουν την εμφάνιση περίεργων φώτων και θορύβων. Εκατοντάδες αναφορές, μαρτυρίες, αλλά και πειράματα από ερευνητές του είδους.
Σε αυτή την περιοχή βρίσκουμε και το γνωστό και αποδεδειγμένο -πλέον- φαινόμενο του σταματημένου αμαξιού που σε συγκεκριμένη πλευρά του βουνού, αντί να κυλάει προς τα πίσω λόγω της κλίσης ή της πλαγιάς, αυτό ανηφορίζει. Το φαινόμενο έχει αποδοθεί σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία, δεν παύει όμως να παραμένει ανατριχιαστικό.
Σανατόριο Πάρνηθας
Ένα παράδοξο, ογκώδες πολυόροφο εγκαταλελειμμένο κτίσμα στέκει σήμερα σε μια πλαγιά της Πάρνηθας, με το σύνολο της περιοχής γύρω του να προβάλλει καμένο και εφιαλτικό.
Αυτό το κτίριο ιδρύθηκε και ξεκίνησε να λειτουργεί το 1914, ως ορεινό αντιφυματικό περίπτερο-θεραπευτήριο του Ευαγγελισμού. Το 1934, ανοικοδομήθηκε με την επωνυμία Νοσοκομείο Γεωργίου Σταύρου & Γεωργίου Φουγκ.
Στη συνέχεια μετατράπηκε στο ξενοδοχείο Ξενία, και τέλος σε Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων. Σήμερα το κτίριο είναι ένα εγκαταλελειμμένο ερείπιο. Υπάρχουν ιστορίες για ένα κοριτσάκι στο σανατόριο, το οποίο, στα τελευταία του πλέον από τη φυματίωση, δεν μπορούσε να πιει ούτε μια στάλα νερό.
Ζήτησε, λοιπόν, από κάποιον νοσοκόμο να την πάει στην Πηγή της Κυράς, στο τελευταίο καταφύγιο της Πάρνηθας, αλλά ξεψύχησε στο δρόμο. Διάφοροι περαστικοί έχουν ισχυριστεί πως έχουν δει το κοριτσάκι να τους ζητάει να τη συνοδέψουν στην πηγή.
Έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από τότε που το κτίριο εγκαταλείφθηκε εντελώς. Η φήμη του συνοδεύεται από ιστορίες κακοτυχίας, αρρώστιας, πόνου, θανάτου αλλά και σενάρια σατανισμού και «μεταφυσικών» φαινομένων. Αφού ανεξήγητα σύμβολα χωρίς καμία ερμηνεία καλύπτουν τους τοίχους του.
Σπηλιά Νταβέλη
Το σπήλαιο αυτό, πριν ονομαστεί έτσι, ονομαζόταν «Σπήλαιο των Αμώμων», δηλαδή των αγνών και αναμάρτητων, γιατί μόνο αυτοί μπορούσαν να εισέλθουν εκεί, αν και κανείς δε ξέρει πως προήλθε αυτή η ονομασία.
Η ιστορία της «Σπηλιάς του Νταβέλη» έγινε γνωστή στο τέλος της δεκαετίας του 60. Υπήρχαν εκατοντάδες αναφορές από τους κατοίκους της περιοχής, για «παράξενα φώτα» στον ουρανό, μικρά ανθρωποειδή, παράξενους ήχους και φαντάσματα.
Μέσα στο σπήλαιο, υπάρχουν μεγάλες ανωμαλίες στο μαγνητικό πεδίο και μια ισχυρή μυρωδιά από όζον. Ενώ σε κάποια σημεία κοντά στην σπηλιά, το ποσοστό της ραδιενέργειας σε έδαφος και αέρα είναι ελαφρώς ανεβασμένο. Φημολογείται ότι αν φέρει κάποιος μία λάμπα φθορίου μπορεί να ανάψει μόνη της.
Επίσης υπάρχουν μαρτυρίες περαστικών για μυστηριώδεις τοπικούς στροβίλους διαμέτρου ενός μέτρου, ενώ πιο δίπλα υπάρχει πλήρης άπνοια. Διάφορες ιστορίες κυκλοφορούνε σχετικά με τα σύμβολα που είναι ζωγραφισμένα, ή χαραγμένα στους βράχους της σπηλιάς.
Η πιο σημαντική ιστορία από όλες, είναι αυτή που υποστηρίζει ότι μία παλάμη η οποία είναι χαραγμένη στον τοίχο, τα τελευταία 20 χρόνια έχει μετακινηθεί τουλάχιστον τρεις φορές. Μέχρι και ο Ελληνικός στρατός έχει ανάμειξη στην υπόθεση της σπηλιάς του Νταβέλη.
Τη δεκαετία του 80, η ευρύτερη περιοχή γύρω από τη σπηλιά, είχε κηρυχτεί στρατιωτική και απαγορευόταν η προσέγγιση πολιτών για τουλάχιστον 3 χρόνια.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου υπήρξαν πολλές αναφορές από τους εργαζομένους εκεί, για παράξενα φαινόμενα. Ενώ είναι επιβεβαιωμένο ότι πολλοί από αυτούς, πέθαναν μετά από μερικά χρόνια, όλοι από καρκίνο.
Πυραμίδα
Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί γύρω από την λεγόμενη πυραμίδα του Ταϋγέτου. Λέγεται ότι αποτελεί την πιο αρχαία πυραμίδα του κόσμου. Επίσης, αποτελεί και σημείο αναφοράς συντεταγμένων αφού βρίσκεται σε απόλυτη νοητή ευθεία με τον Όλυμπο.
Το πιο ανεξήγητο φαινόμενο είναι η κατασκευή της πυραμίδας, αφού υπάρχουν διαφωνίες για το αν είναι έργο φυσικό ή τεχνητό.
Το αφύσικα τέλειο σχήμα της αλλά και η εμφανής οριζοντίωση της βάσης της, που δείχνει να έχει περάσει από ανθρώπινα χέρια – αφού από κει και πάνω το πέτρωμα και το χώμα αλλάζουν, σμιλεύονται και ισιώνουν για να φτιάξουν το ισόπλευρο τρίγωνο – τροφοδοτούν τις θεωρίες που θέλουν την πυραμίδα να είναι τεχνητό κατασκεύασμα, που παραπέμπει σε αρχαίες τελετουργίες και πρόθεση ιερατική.
Πάρκο των Ψυχών
Το «Πάρκο των Ψυχών» στην Πάρνηθα το οποίο στέκεται μπροστά από το επιβλητικό σανατόριο είναι ένα μέρος που σίγουρα τρομάζει.
Στις ιστορίες πόνου από το “Σανατόριο” αλλά και τους αστικούς μύθους σχετικά με τα φαντάσματα , ήρθε να προστεθεί και το “Πάρκο των Ψυχών”. Ένα υπαίθριο τρομακτικό μουσείο, που είναι συνδεδεμένο με μια από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές που έχει υποστεί το βουνό και σίγουρα «δένει» απόλυτα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Εκθέματα όπως «Η έγκυος», «Ο σταυρός του μαρτυρίου», «Η νοσταλγία της μάνας για το παιδί που άφησε πίσω», «Το ζευγάρι», «Το αυτί», «Το φτερό», «Ο συλλογισμός» κ.ά. συνθέτουν ένα σύνολο που δύσκολα μπορεί να περάσει απαρατήρητο από τον οδοιπόρο της περιοχής.
Το πάρκο αυτό δημιουργήθηκε μόλις το 2012, ωστόσο, ήδη έχει καταφέρει να αποκτήσει φήμη που θα ταίριαζε σε κάτι που στέκει εκεί για πολλές δεκαετίες. Η ιδέα αλλά και η δημιουργία του ανήκουν στον γλύπτη Σπυρίδων Ντασιώτη ο οποίος τότε εργαζόταν στο δασαρχείο της Πάρνηθας.
Όταν έμαθε την ιστορία της περιοχής που υπάρχει το “Σανατόριο” συγκλονίστηκε από τον πόνο, την οδύνη εκείνων των ανθρώπων. Έτσι εμπνεύστηκε για να κάνει (αφιλοκερδώς) κάτι που θα έμενε εκεί για να θυμίζει όλα όσα βίωσαν οι φυματικοί. Επέλεξε να χρησιμοποιήσει κορμούς δέντρων που βρήκε εκεί για δυο λόγους.
Source: Vradini