Το 1968, ο δρ. Τζον Κάλχουν από το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας του Μέριλαντ, αποφάσισε να κάνει ένα πείραμα. Σε αυτό θα αποδεικνυόταν το τι θα συνέβαινε πιθανά, σε έναν κόσμο με υπερπληθυσμό.
Έτσι, πήρε ένα κουτί και έβαλε μέσα τέσσερα λευκά ποντίκια. Το ονόμασε «Σύμπαν 25». Αυτός ήταν ο λεγόμενος «Παράδεισος των ποντικιών» και έμοιαζε σαν ένας χώρος με δωμάτια. Εκεί υπήρχε άφθονο νερό, φαγητό αλλά και αρκετό μέρος για να ζήσουν εκεί τα ποντίκια. Στην αρχή ήταν τέσσερα, μετά έγιναν οχτώ και ο πληθυσμός τους συνέχιζε να αυξάνεται. Όμως 315 μέρες μετά, παρατηρήθηκε μείωση πληθυσμού.
Όταν ο αριθμός των ποντικιών έφτασε στα 600, άρχισε να παρατηρείται μια ιεραρχία μεταξύ τους και εμφανίστηκαν οι λεγόμενοι «άθλιοι». Τα μεγαλύτερα ποντίκια έκαναν επιθέσεις σε αυτήν την ομάδα, με αποτέλεσμα πολλά αρσενικά να καταρρέουν ψυχολογικά.
Ως συνέπεια, δεν μπορούσαν να προστατεύσουν τα θηλυκά ποντίκια και αυτά με την σειρά τους, επιτίθονταν στα μικρά τους. Παράλληλα, τα θηλυκά έγιναν πιο επιθετικά γενικά και μειώθηκε η διάθεση αναπαραγωγής.
Στη συνέχεια, δημιουργήθηκε μια κατηγορία που ονομάστηκε «όμορφα ποντίκια». Αυτά αρνούνταν να ζευγαρώσουν με τα θηλυκά ή να πολεμήσουν για τον χώρο τους. Το μόνο που τα ένοιαζε ήταν το φαγητό και ο ύπνος.
Έφτασε μια στιγμή, που η πλειοψηφία του πληθυσμού των ποντικιών του πειράματος, αποτελούταν από «όμορφα αρσενικά» και «απομονωμένα θηλυκά» ποντίκια.
Περνώντας ο καιρός, η θνησιμότητα στα νεαρά ποντίκια έφτασε στο 100% και η αναπαραγωγή στο 0%, ενώ ανάμεσα στα υπό εξαφάνιση ποντίκια αυξήθηκε ο κανιβασλισμός, παρά το γεγονός ότι είχαν φαγητό. Το τελευταίο ποντίκι του πειράματος, πέθανε την 1.780η ημέρα, ενώ ο Κάλχουν επενέλαβε το πείραμα άλλες 25 φορές με το αποτέλεσμα να μένει το ίδιο.